حسین از خود می گوید 

خلیفه بر منبر خطبه می خواند. او به بالای منبر می رود؛ خطاب به خلیفه می گوید: از منبر پدرم پایین بیا و بر منبر پدرت بنشین! خلیفه پاسخ می دهد: پدرم منبری نداشت.حسین (علیه السلام) خود روایت می کند که : خلیفه مرا نزد خود خواند و روی منبر نشاند. پرسید. چه کسی اینها را به تو یاد داده است؟ گفتم: هیچ کس. 

خلیفه اعتراف می کند که حتی موی سر خود را پس از خدا از حسین و خاندانش دارد. 

اما این اعتراف کجا و بر مسند خلافت نشستن کجااااا؟؟؟؟  (1) ,(2)

آبرویِ نَدار

مردى از انصار  خدمت امام حسين عليه السلام رسيد و از او در خواست كمك كرد.
امام عليه السلام فرمود: برادر انصارى! آبروى خود را با درخواست حضورى حفظ كن و حاجتت را در نامه اى بنويس من ان شاء اللّه به آن عمل خواهم كرد به گونه اى كه شاد گردى .
آن مرد هم در نامه نوشت : اباعبداللّه ! فلان شخص پانصد دينار از من طلبكار است و بر گرفتن آن اصرار مى ورزد، به او بگو به من مهلتى بدهد.
امام علیه السلام نامه راخواند به منزل رفت و كيسه اى آورد كه هزار دينار در آن بود همه را به مرد فقير داد و فرمود: با پانصد دينار آن وام خود را بپردازد و باپانصد دينار ديگر زندگى خود را اداره كن و جز از يكى از اين سه كس درخواستن نكن : «مرد ديندارياصاحب مروت و يا اصيل و خانواده دار، زيرا انسان ديندار بهنگام درخواست ديگران با كمك به آنها ديتش راحفظ مى كند و انسان با مروت بخاطر مروتى كه دارد از كمك نكردن شرم دارد، و انسان اصيل مى داند كه تو با درخواستى كه كردى از آبروى خود مايه گذاردى و با آن برآوردن حاجتت آبروى تو را حفظ مى كند» (3)

پ. ن

1- برگرفته از روایت صحیح عبید بن حنین از امام حسیت(علیه السلام) قَالَ : صَعِدتُ المِنْبَرَ إِلَى عُمَرَ فَقُلْتُ: انزِلْ عَنْ مِنْبَرِ أَبِی، وَاذْهَبْ إِلَى مِنْبَرِ أَبِیْکَ. فَقَالَ: إِنَّ أَبِی لَمْ یَکُنْ لَهُ مِنْبَرٌ ! فَأَقْعَدَنِی مَعَهُ، فَلَمَّا نَزَلَ، قَالَ: أَیْ بُنَیَّ! مَنْ علَّمَکَ هَذَا ؟ قُلْتُ: مَا عَلَّمَنِیْهِ أَحَدٌ. قَالَ: أَیْ بُنَیَّ! وَهَلْ أَنْبتَ عَلَى رُؤُوْسِنَا الشَّعْرَ إِلاَّ اللهُ ثُمَّ أَنْتُم. وَوَضَعَ یَدَهُ عَلَى رَأْسِهِ، وَقَالَ: أَیْ بُنَیَّ! لَوْ جَعَلْتَ تَأْتِینَا وَتَغْشَانَا

2- خلیفه منظور: خلیفه دوم عمر بن خطاب

3- برگرفته از: تحت العقول