«مولود با برکت»

فرقه واقفیه برای انکار امامت امام رضا علیه السلام دست به اتهام به امام زدند. اتهامی که به امام وارد کردند عقیم بودن حضرت بود.در یکی از این اعتراض ها و اتهام ها ،اعتراض «حسین بن قیاما واسطی» به امام بود . «ابن قیاما» که از سران واقفیه بوده است، طی نامه ای امام رضا علیه السلام نوشت: چگونه ممکن است امام باشی، در صورتی که فرزند نداری! حضرت در پاسخ نوشت: «از کجا می دانی که من دارای فرزندی نخواهم بود؟» در ادامه فرمود: «وَاللّه ِ لا تَمْضی الایّامُ وَاللَّیالی حَتّی یَرْزُقَنِیَ اللّه ُ وَلَدا ذَکَرا یَفْرُقُ بِهِ بَیْنَ الْحَقِّ وَالْباطِلِ ؛ به خدا سوگند! بیش از چند روز و شب نمی گذرد که خداوند فرزند پسری روزی من می گرداند که به وسیله او بین حق و باطل جدایی می افتد.» به این جهت، امام رضا علیه السلام و شیعیان سخت در فشار دشمنان قرار داشتند تا آن روزی که حضرت جواد علیه السلام پا به دنیا گذاشت و با نور وجودش به تمام سم پاشیها و تبلیغها خاتمه داد، و پیش بینیهای پدر بزرگوارش نیز به وقوع پیوست، و موضع امام هشتم علیه السلام و شیعیان که از این نظر در تنگنا بودند، تقویت گردید و وجهه تشیع بالا رفت.» از روی جهت امام جواد علیه السلام معروف شدن به مولود با برکت

«فرزند از زبان پدر»

در خانواده امام هشتم علیه السلام ، و محافل شیعیان، از حضرت جواد علیه السلام به عنوان مولودی با برکت یاد می شد و این شهرت نیز ریشه در کلام خود امام هشتم علیه السلام دارد که بارها این مسئله را یادآوری نموده اند که به نمونه هایی اشاره می شود:

1. «ابویحیای صنعانی» می گوید: روزی در محضر امام رضا علیه السلام بودم، فرزندش ابوجعفر را که خردسال بود آوردند: حضرت فرمود: «هذَا الْمَوْلُودُ الَّذی لَمْ یُولَدْ مُوْلُودٌ اَعْظَمُ بَرَکَةً عَلی شیعَتِنا مِنْهُ
این مولودی است که با برکت تر از او برای شیعیان ما زاده نشده است.»1. 

2. «ابن اسباط» و «عبّاد بن اسماعیل» می گویند: خدمت امام رضا علیه السلام بودیم که ابوجعفر امام جواد علیه السلام را آوردند، عرض کردیم: این همان مولود پر خیر و برکت است؟ حضرت فرمود: «بله! این همان مولودی است که در اسلام با برکت تر از او زاده نشده است.»2.

منابع

1. اصول کافی، ج1، ص321؛ الارشاد، شیخ مفید، ص319
2.بحارالانوار، ج50، ص20.

«سبیکه مریسیه» کنیزی بود، اهل روستای «مریسه »«مصر »و از خویشان «ماریه قبطیه» همسر پیامبر اکرم (صل الله علیه و آله ). اهل مریسه (نوبه) پیرو آیین مسیحیت بودند . «سبیکه» در اثر شکست اهل نوبه از مسلمانان به اسارت گرفته می شود . و در مدینه به خانه امام رضا (علیه السلام ) می رسد و با ایشان پیوند همسری می بندد .

«سبیکه» که بعد از آن  توسط همسر به «خیزران» نام گذاری می شود ؛ بانویی است که  از  نظر فضایل اخلاقی در درجه والا  قرار داشت و جزء برترین زنان عصر خود بود. نام های دیگری نیز برای این بانو در تاریخ ذکر شده از جمله: «دُرّة،  ريحانه و كنيه ‏اش ام الحسن »بود. و بعد از تولد امام جواد (علیه السلام) لقب ،«طاهره و مطهره» را دریافت می کند .

مقام این بانو حتی قبل از ورودش به خاندان عصمت توسط اهلبیت علیهم السلام یاد اوری می شود. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در باره این بانو می فرمایند: «بأبی ابن خیرة الاماء النوبیة الطیبة ؛ پدرم فدای فرزندی که از بهترین کنیزان اهل نوبه پدید خواهد آمد.  این روایت را امام رضا (علیه السلام ) از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نقل می کند.

امام کاظم (علیه السلام )نیز در شان این بانوی با کرامت می فرماید: اى یزید بن سلیط، هنگامی که حضرت رضا (علیه السلام) را ملاقات نمودى به او بشارت بده که بزودى پسرى امانت دار و مبارک، براى او متولد مى شود، در این هنگام به او خبر بده، کنیزى که این پسر از او متولد مى شود، کنیزی از خاندان ماریه قبطیّه، کنیز رسول خدا (صلى الله علیه و آله) است و اگر توانستى سلام مرا به آن کنیز برسان  

همچنین امام رضا (علیه السلام) همسر و مادر فرزندشان امام جواد (علیهماالسلام) را این گونه توصیف می کند می فرماید: «فرزندم جواد (علیه السلام)مانند عیسی بن مریم (علیهما السلام) است و مادرش که زنی طاهره و مطهره بود او را به وجود آورد

منابع:

*بحار الانوار ،ج5، ص21

*الارشاد،ج2 ،ص 385

*منتهی الامال،ج2،ص571

*موسوعه الامام الاجواد،ج 1، ص32

طراحان و مجریان قتل

در شهادت امام جواد علیه السلام گروهی با هم شریک بودند. که برخی به صورت مستقیم و گروهی غیر مستقیم اقدام کردند. این افراد عبارتند از:

1- یحیی بن اکثم

او قاضی القضات عصر ماموم و قاضی درباری بود. او به اعتراف « ابن خلکان»در جلد ششم کتاب « وفیات الاعیان»مبتلا به انحراف جنسی بوده است. هنگامی که بنی عباس با مامون درباره ازدواج دخترش ام فضل با امام جواد علیه السلام مخالفت کردند، ابن اکثم مورد حمایت مادی قضات دیگر قرار گرفت تا با امام جواد بحث فقهی کند و با شکست امام جواد علیه السلام 8 ساله ، این ازدواج را منتفی کند اما این اتفاق نیافتاد و او شکست خورد. پس از آن اتفاق شروع به بدگویی علیه امام کرد و بعدا به طرح ریزی برنامه شهادت امام علیه السلام اقدام کرد.

2- احمد  بن داوود

احمد  بن داوود یکی از قضات درباری دربار عباسی است که در مجلسی که معتصم عباسی برای تعیین حکم سارقی تشکیل می دهد، او اظهار نظر می کند. اظهار نظر او خطا می رود و حکم طبق نظر امام علیه السلام صادر می شود.

ماجرای حکم سارق از این قرار بود: سارقی را به دربار معتصم می آورند . نظر قضات دربار و ابن داوود قطع دست این سارق به استناد به آیه« وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَيْدِيَهُمَا جَزَاءً بِمَا كَسَبَا نَكَالًا مِّنَ اللَّهِ ۗ وَاللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ» (1) اما امام با تببین این ایه با آیه « وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا؛ سجده گاه ها از آن خدا هستند »(2)  حکم به قطع فقط انگشتان می دهد که مورد تایید خلیفه و حضار قرار می گیرد. در پی این شکست ابن داوود می گوید:« آن روز برای من قیامتی شد و آرزو کردم که ای کاش زنده نبودم» بار دیگر این شکست را با دوست نزدیک خود ،«زرقان» درمیان می گذارد و می گوید : من بخاطر این سیاه( منظور امام جواد علیه السلام) در حضور خلیفه شکست خوردم و ازرو می کنم ای کاش بیست سال قبل از آن مرده بودم. بعد از این ماجرا کینه امام او را به برنامه ریزی شهادت امام علیه السلام وادار کرد.

3- ام فضل

زینب دختر مامون عباسی مشهور به ام فضل بود. امام جواد علیه السلام بنا به مصالح امت اسلامی تن به ازدواج با این خانم می دهد. او 15 سال با امام زندگی کرد؛ اما در نهایت قاتل امام می شود.امام علیه السلام با علم ویژگی های «ام فضل» مانند عدم اصالت خانوادگی ، برای ادامه امامت همسر دیگری به نام « ام حسن» را انتخاب می کند.

4- معتصم عباسی

نام اصلی او اسحاق بن ابراهیم بن هارون ، معروف به معتصم عباسی بود. او حاکم خود کامه ای که فقط به خلافت و حاکمیت خود فکر می کرد و برای حفظ این جایگاه خون های بسیاری را به زمین ریخت. معتصم فردی بی دانش،بی لیاقت،  بی تدبیر در مدیریت و تحت تاثیر اطرافیان بود. او تحت تاثیر توطئه «ابن داوود» قرار گرفت و دستور قتل امام جواد علیه السلام را صادر کرد.

5- جعفر بن مامون

او برادر تنی ام فضل بود و در ماجرای شهادت امام نقش مدد کاری داشت. «مسعودی» در کتاب « اثبات الوصیه» بیان می کند: « وقتی ابوجعفر به سوی بغداد حرکت کرد، معتصم و جعفر بن مامون پیوسته در فکر و تلاش برای قتل آن حضرت بودند.جعفر با خواهر خود در این باره صحبت کرده بود. چون از ناراحتی خواهر خود و حسادتش نسبت به امام خبر داشت.» ام فضل هم با کینه ای که از امام داشت آمادگی خود را برای قتل امام اعلام می کند.

 منابع:

1- مائده/38

2- جن/18