خدیجه سلام الله علیها  زنی بود منحصر به فرد. او در جامعه آن روز مکه، در اوج جوانی اهل تجارت و کسب و کار بود و در هوش و زکاوت زبان زد عرب. اهل مکه او را مقلب به القابی شایسته کردند: « بانوی عاقل،خرمند،بانوی بانوان قریش ؛ سیده نساء القریش ».

در اوج دارایی و ثروت، دستگیر محرومان بود انقدر دستگیری نمود تا« اُمُّ الیتامی» و «اُمُّ الصعالیک» نام گرفت. وسرانجام آن ثروت را در راه اعتلای دین خرج نمود. در روزگاری که عفت و پاکی گوهر کمیاب بود اومفتخر به طهارت شد. «طاهره» یعنی پاک سرشت؛ او  در همان زمان هم به دنبال معنویت بود،مانند رفتار جوانان دوران جاهلیت عمل نمی‌کرد و کاری به خوشگذرانی‌ها و کار‌های پوچ دیگران نداشت. در انجیل هم معروف بود به «مبارکه»

خدیجه سلام الله علیها چنین بود که پیامبر صلی الله علیه و اله در مورد ایشان فرمودند:  «ما قام ولا استقام دینی إلا بشیئین: مال خدیجة و سیف علی بن أبی طالب، پا برجا نشد و ایستادگی نکرد دین من مگر بر دو چیز: مال خدیجه و شمشیر علی بن ابی طالب»

عایشه نقل می کند: که رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) از خانه بیرون نمی رفت مگر آنکه خدیجه (علیهاالسلام) را یاد می کرد و بر او به خوبی و نیکی مدح و ثنا می فرمود. روزی از روزها غیرت مرا گرفت و گفتم: خدیجه پیر زنی بیش نبود و خدا بهتر از او را به شما عوض داده است. پیامبر (صلی الله علیه و آله) غضبناک شد به طوری که موهای جلوی سرش از خشم تکان می خورد، سپس فرمود: نه به خدا، بهتر از او را خدا به من عوض نداده است، ایمان آورد وقتی مردم کافر بودند، مرا تصدیق کرد زمانی که مردم مرا تکذیب کردند، در اموال خود با من مواسات کرد وقتی مردم مرا محروم ساختند و خدا از او فرزندانی روزی من کرد و از زنان دیگر محروم فرمود.

امام حسن عسکری علیه السلام و رساله کندی

یکی از فلاسفه عصر امام حسن عسکری علیه السلام به نام کندی رساله ای را می نویسد به نام «تناقض های قرآن». -این رساله را تحت تاثیر آثار ترجمه شده از فلاسفه ایرانی و یونانی نوشته می شود –
 یک روز شاگردی از شاگردان کندی به محضر امام حسن عسکری علیه السلام می رسد. امام علیه السلام به او می فرماید آیا بین شما کسی نیست جواب کندی را بدهد؟! شاگرد بیان می کند که او استاد ماست چگونه به او ایراد وارد کنیم؟!

 امام علیه السلام بیان می کنند که : من به تو چیزی را تقلین می کنم تو اورا به استادت برسان. شاگرد می پذیرد. امام علیه السلام می فرماید: وقتی به استاد رسیدی او را مورد محبت و اکرام قرار بده و بعد از انس و الفت به او بگو سوالی دارم که جز شما کسی شایستگی جواب دادن آن را ندارد و از او بپرس که : آیا ممکن است که گوینده از گفته خود معانی و مقاصدی غیر از آنچه که تو بهش رسیدی ، اراده کرده باشد؟

 مطمئنا کندی می گوید ممکن است؛ چون اون انسانی که می شنود و خوب فکر می کند. انگاه شبهه را وارد کن.

شاگرد هم طبق دستور امام عمل می کند و سوال را از استاد می پرسد و می گوید پس ممکن است گوینده قرآن معنی و مقصودی غیر از آنچه شما از آن دریافت کرده باشید،مد نظر داشته باشد؟ کندی خوب گوش داد و از شاگردش خواست سوال را دوباره تکرار کند. کندی از شاگرد می پرسد چه کسی به تو این سوال را داده چون برای تو زود است به این درک برسی.

شاگرد بعد از انکار مجبور به بیان حقیقت می شود و می گوید این سخن «ابو محمد» است. کندی می گوید: « چنين سخناني تنها زيبنده اين خاندان است.» او بعد از دریافت حقیقت و پی بردن به اشتباه خود رساله خود را آتش می زند.

منبع: برگرفته از مناقب ابن شهر آشوب