خدیجه سلام الله علیها  زنی بود منحصر به فرد. او در جامعه آن روز مکه، در اوج جوانی اهل تجارت و کسب و کار بود و در هوش و زکاوت زبان زد عرب. اهل مکه او را مقلب به القابی شایسته کردند: « بانوی عاقل،خرمند،بانوی بانوان قریش ؛ سیده نساء القریش ».

در اوج دارایی و ثروت، دستگیر محرومان بود انقدر دستگیری نمود تا« اُمُّ الیتامی» و «اُمُّ الصعالیک» نام گرفت. وسرانجام آن ثروت را در راه اعتلای دین خرج نمود. در روزگاری که عفت و پاکی گوهر کمیاب بود اومفتخر به طهارت شد. «طاهره» یعنی پاک سرشت؛ او  در همان زمان هم به دنبال معنویت بود،مانند رفتار جوانان دوران جاهلیت عمل نمی‌کرد و کاری به خوشگذرانی‌ها و کار‌های پوچ دیگران نداشت. در انجیل هم معروف بود به «مبارکه»

خدیجه سلام الله علیها چنین بود که پیامبر صلی الله علیه و اله در مورد ایشان فرمودند:  «ما قام ولا استقام دینی إلا بشیئین: مال خدیجة و سیف علی بن أبی طالب، پا برجا نشد و ایستادگی نکرد دین من مگر بر دو چیز: مال خدیجه و شمشیر علی بن ابی طالب»

عایشه نقل می کند: که رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) از خانه بیرون نمی رفت مگر آنکه خدیجه (علیهاالسلام) را یاد می کرد و بر او به خوبی و نیکی مدح و ثنا می فرمود. روزی از روزها غیرت مرا گرفت و گفتم: خدیجه پیر زنی بیش نبود و خدا بهتر از او را به شما عوض داده است. پیامبر (صلی الله علیه و آله) غضبناک شد به طوری که موهای جلوی سرش از خشم تکان می خورد، سپس فرمود: نه به خدا، بهتر از او را خدا به من عوض نداده است، ایمان آورد وقتی مردم کافر بودند، مرا تصدیق کرد زمانی که مردم مرا تکذیب کردند، در اموال خود با من مواسات کرد وقتی مردم مرا محروم ساختند و خدا از او فرزندانی روزی من کرد و از زنان دیگر محروم فرمود.