امام باقر علیه السلام فرمود:  چون مرگ پدرم علی‌بن‌الحسین (علیه السلام)  فرارسید مرا به خود چسبانید و گفت ای فرزند تو را وصیت می‌کنم به آنچه پدرم هنگام مرگ وصیت کرده او نیز پدران خود شنیده بود که:  بترس از ستم کردن بر کسی که جز خداوند یاور و پناهی ندارد. 

شکافنده علم

بر طبق عادت هر ساله راهبان و کشیشان مسیحی در مجمع علمی خود جمع شده بودند .
محمد بن علی (علیه السلام)به تازگی از مجلس تیر اندازی با پیروزی برگشته بود‌.
ناشناس، عبا بر سر وارد مجمع می شود.
در این هنگام اسقف اعظم مسیحیان مردی سالخورده با حریر زرد به تن، وارد مجلس می شود و همگی به احترام او سر پا می شوند.
وارد می شود ناگهان چهره ای خاص در بین جمع، می بیند.

از او می پرسد که : «آیا شما از مایید یا از امت مرحومه؛ محمد بن علی (علیه السلام) پاسخ فرمود: از امت مرحومه»
اسقف وقتی متوجه می شود سوالات خود را از او می پرسد .

سوال اول: «شما مسلمانان از کجا مى‌‏گویید که بهشتیان مى‏‌خورند و مى‏‌آشامند، ولى نیاز به قضاى حاجت ندارند؟ آیا دلیلى یا نمونه‌‏اى مانند آن در این جهان سراغ دارید؟» امام جواب می دهد: «بله نمونه آن، جنینى است که در رحم مادرش تغذیه مى‏‌کند، ولى مدفوعى ندارد و نیاز به قضاى حاجت پیدا نمى‏‌کند.»

اسقف دوباره پرسید: «شما از کجا ادعا مى‌‏کنید که نعمت‌ها و میوه‏‌هاى بهشتى کم نمى‌‏شوند و هر چه از آنها مصرف شود، باز به حال خود باقى مى‏‌مانند ؟ آیا نمونه روشنى از پدیده‏‌هاى این جهان مى‌‏توانید ذکر کنید؟»

 امام (علیه السلام)  فرمود: «بله ، نمونه بارز آن در عالم محسوسات، آتش است. شما اگر از شعله شمعى صدها چراغ روشن کنید ، از شعله آن کم نمى‏‌شود.» اسقف با شنیدن این جواب ها شگفت زده می شود .

اسقف هر بار سوال می کند و جواب قانع کننده، می شنود .
پرسش‌هاى دیگرى مطرح کرد و هر بار پاسخى قانع کننده میشنید و همگی دیدند امام (علیه السلام) بر اسقف پیروز شد.

منبع: برگرفته از : جلد اول کافی، مرحوم کلینی